Veel patiënten weten niet dat ze recht hebben op een second opinion of durven er niet om te vragen. Zorgverleners op hun beurt gaan er vaak krampachtig mee om. Terwijl een frisse blik juist heel zinvol kan zijn als klachten aanhouden of niet goed te duiden zijn. Dorien deed het, al ging daar een lange lijdensweg aan vooraf.
“Een half jaar na mijn eerste zwangerschap, met ernstige bekkenklachten, kreeg ik in 2006 te maken met mijn eerste navelbreuk. Na deze kleine ingreep heelde de wond van binnen slecht. Een half jaar later, in 2007, volgde een bovenbuiksbreuk. Nadat ik in 2008 mijn tweede kind op de wereld had gebracht, wederom met zware bekkeninstabiliteit en mede hierdoor een vervroegde ingeleide bevalling, was mijn buik opnieuw gescheurd. Begin 2009 is er een matje op de buikspieren geplaatst ter versteviging. Eind 2009 is deze uiteindelijk verwijderd na complicaties en opnieuw twee breuken naast het matje. Deze ingreep was erg zwaar (Ramirez-plastiek) en het herstel duurde lang.
[ref]Twijfel?
U heeft voor een second opinion geen toestemming nodig van uw behandelend arts. Het is wel handig om het hier over te hebben, al is het alleen al omdat u een verwijsbriefje nodig heeft voor de verzekering. Deze kunt u eventueel ook via uw huisarts krijgen. De meeste artsen vinden het overigens geen enkel probleem als u een andere dokter wilt raadplegen. De kans bestaat wel dat u twee verschillende adviezen krijgt, wat de keuze misschien moeilijker maakt. U kunt ook advies vragen bij een patiëntenvereniging. Meer informatie over een second opinion is te vinden bij de NPCF.[/ref]
Hierna heb ik mijn leven, gezin en werk weer opgepakt. Tot maart 2014. Ik wilde net gaan slapen, draai me nog een paar keer om in bed en werd steeds onpasselijker. Binnen een paar minuten begon ik te transpireren en te trillen. Ik moest braken, had last van oorsuizen en ben flauwgevallen. Ik dacht dat ik doodging.
Samen met mijn man ben ik naar de huisartsenpost gereden, maar onderweg erheen trok de pijn langzaam weg. De arts constateerde dat het een darmbeknelling moest zijn geweest. Daarna heb ik een afspraak gemaakt bij de chirurg die mij als laatste geholpen had. Deze verwees mij door naar zijn collega. Dit keer zou het beter zijn om de mat onder de buikspieren te plaatsen en vast te zetten met titanium schroefjes. Dit is in april gebeurd. Sindsdien verging ik van de pijn, verschrikkelijk! Echo’s, bloed- en darmonderzoek gehad. Maar ik mankeerde niks volgens de artsen. Ondertussen kon ik nog geen rondje om het huis lopen en nam ik tramadol en oxicodon. Werken kon ik niet meer.
Zenuwbeknelling
Twee maanden later, in juni, kom ik op eigen initiatief en medewerking van de huisarts bij een arts terecht die gespecialiseerd is in buikwandproblematiek. In het noorden van Friesland nog wel. Gelukkig maar. Deze arts heeft mij eind juni van mijn eerste klachten afgeholpen: zenuwbeknelling (ACNES).
Maar mijn situatie verslechterde en ik had enorm veel pijn. Het werd mij en mijn man steeds duidelijker: de mat moest eruit! Begin november hebben we met deze nieuwe chirurg besloten de mat eruit te halen. Hij bleek al die tijd dubbel te hebben gezeten (dat is een ander bizar verhaal!). Wat mij het meest trof was dat de chirurg ontdekte dat mijn lichaam geen nieuw bindweefsel had aangemaakt op de plek van de wond. Dit kan te maken hebben met een bindweefselziekte, een vermoeden die deze arts al eerder met mij besproken had gezien mijn medische voorgeschiedenis. Hij zag in mijn dossier namelijk dat ik in 2013 symptomen had die in die richting wezen, zoals hypermobiliteit en vasculitis.
[ref]Onveilige matjes
Deze week bleek uit een uitzending van Radar dat er veel mis is met de kwaliteit van buikwand- en bekkenbodemmatjes. Niet alleen is de certificering ervan een farce, ook worden ze lang niet altijd goed geplaatst.[/ref]
Impact
Ik ben blij dat dit dankzij een frisse blik van een betrokken arts die zich goed heeft ingelezen en de tijd nam om naar mij te luisteren aan het licht is gekomen. En die verder heeft gekeken dan zijn neus lang is. De onderzoeken naar deze bindweefselafwijking worden nu in gang gezet. Jammer dat dit niet eerder is gedaan, want deze gemiste diagnose heeft grote impact op mij en mijn gezin gehad.”
* Naam en contactgegevens zijn bij de redactie bekend. Wilt u ook uw verhaal vertellen? Klik dan hier.
