Bij Angelien Spijker (41) uit Genemuiden werd de voorbije vijf jaar tweemaal operatief een hernia verwijderd. In die vijf jaar moest ze heel veel wachten, werd ze ronduit voor gek verklaard en bleek de enige echte oplossing – een dure – de gang naar een privékliniek.
Fotograaf: Sjoerd Litjens
“Het begon een jaar of vijf geleden: Ik liep als een soort pinguïn, iedereen zag dat er iets niet klopte, behalve ik zelf. De fysiotherapeut van mijn zoon zei: ‘je hebt mogelijk een hernia.’ Zo kwam ik bij een specialist in ons eigen ziekenhuis, die verklaarde: ‘Niks aan de hand. Dit probleem kan jouw lijf best zelf oplossen.’ Een MRI-scan om een hernia uit te sluiten, daar wilde hij niet aan. Maar de pijn werd heftiger. Via bemiddeling van de zorgverzekeraar kwam de scan er acht weken later toch, waarna het nog eens zes weken duurde voor ik de specialist sprak over de uitslag. Hij zei: ‘Ik vind een operatie geen goed idee.’ Hij stuurde me naar huis terwijl ik niks kon, zelfs normaal naar de wc gaan, lukte niet.
Mijn huisarts schrok ervan dat ik met zoveel uitval naar huis was gestuurd en verwees me door naar een Hernia-kliniek elders in het land. De specialist daar, zag de MRI-scan en zei: ‘Je hebt een ernstige hernia, op een ingewikkelde plek, ik kan je voor maximaal twintig procent van de pijn af helpen.’ Ja, dus? Weer stond ik op straat, wankel, ik was op dat moment rijp voor een rolstoel. Een vriendin tipte me een andere Hernia-kliniek, een privékliniek. De specialist daar schrok van wat hij aantrof, wilde zo snel mogelijk opereren en kon met een nieuwe operatietechniek de klachten grotendeels wegnemen. Dat de Verzekeraar weigerde de behandeling, een zogenaamde PTED-ingreep ‘een endoscopische hernia operatie door het foramen via de zij’ te vergoeden, nam ik op de koop (á € 8100) toe.
‘In plaats van hun eigen twijfel te erkennen, verklaarden de specialisten me voor gek’
Ik kwam goed uit de operatie, kon meteen en zo goed als pijnvrij naar huis, vier centimeter hernia was weggehaald. Wel zei de specialist: ‘Er zit nog een kleintje aan de andere kant, daar konden we niet bij, maar hij zit niet klem.’ Toch kreeg ik kort daarna pijn aan die andere kant. Omdat uit de MRI niks bleek ben ik naar een revalidatiearts gestuurd. Maar veel beter werd het niet. Ik had zestig procent minder kracht in mijn been, redde me er twee jaar lang mee, maar niet veel meer dan dat. Tot ik op een dag ging zitten en niet meer overeind kwam, ik kon niks meer. De huisarts schrok zich rot, zoveel uitval als ik had. Hij verwees me direct naar de Hernia-kliniek waar ik eerder was geweest. Dat ik op dat moment niet koos voor de privékliniek waar ik geopereerd was, was een kwestie van geld. Dat hadden we niet.
Daar kreeg ik de wind van voren. Uit de MRI bleek dat ondanks jarenlange revalidatie-oefeningen mijn spiermassa was afgenomen. Waar ik in godsnaam mee bezig was geweest. Ik moest meer oefenen, mijn leven in balans krijgen. ´Die hernia zat tussen mijn oren, ik verdeed zijn tijd´, zei de specialist. Toen knapte er iets in mij. Twee jaar pijn en twee jaar niet zeuren daarover, ik wist het echt niet meer. Wanhopig kwam ik bij de pijnpoli in ons eigen ziekenhuis terecht. Opnieuw maakten ze een MRI waar ze geen wijs uit werden. Ze boden aan een kijkoperatie te doen om van binnen te kijken wat er aan de hand was, ze vermoedden littekenweefsel dat tegen een zenuw aandrukte. Ik voelde, ik wist, dat er meer aan de hand was, een kijkoperatie leek me geen goed idee.
Ondertussen had ik geen gevoel meer in mijn tenen. Moest ik op mijn tenen staan dan klapte ik zo voorover. Autorijden lukte niet, want ik kon het gaspedaal en de rem nauwelijks indrukken. Ten einde raad stuurde ik de laatste gemaakte MRI naar de specialist die me eerder geopereerd had. Voor hem was op basis van de foto’s duidelijk: een forse hernia, nu opereren of een rolstoel. Ik kon snel worden geholpen, opnieuw met een PTED-ingreep. Binnen twee uur na de operatie had ik het gevoel in mijn voeten weer terug. Een paar dagen na de operatie kon ik een uur achtereen pijnvrij lopen, maandenlang was dat niet meer dan vijf minuten.
Dat is nu enkele maanden geleden. De twee ingrepen waren echt nodig. Ik heb – zo is inmiddels gebleken, de pech van een lichaam met een hele lage spierspanning, wat ondermeer maakt dat mijn rug erg kwetsbaar is op plekken waar je met reguliere operatietechnieken nauwelijks bij kan. Kijk ik terug naar de voorbije vijf jaar dan is duidelijk dat rugspecialisten in de eerste twee ziekenhuizen waar ik kwam, geen idee hadden wat ze met me aan moesten. In plaats van hun eigen twijfel te erkennen en mij te helpen zoeken naar een andere oplossing, verklaarden ze me voor gek. Ze luisterden niet en noemden de stressvolle situatie thuis (mijn moeder was ongeneeslijk ziek en stervende) als oorzaak. Ik moest vooral niet zeuren en meer mijn best doen. Dat heeft me doen wankelen, twijfelen aan alles. Het is dankzij mijn eigen doorzetten, vrienden en familie die me zijn blijven steunen, dat ik nu weer recht sta en de toekomst pijnvrij tegemoet zie.”
