We kregen een casus binnen waarbij een patiënt op het verkeerde been werd gezet door de medische terminologie. Terwijl Elly Smit zich juist zorgvuldig had voorbereid op haar doktersbezoek.
‘Een aantal jaren geleden kreeg ik voor de tweede keer last van een hernia. In eerste instantie werd ik door de fysiotherapeut begeleid en probeerden we met rust, oefeningen en wandelen de klachten weer onder controle te krijgen. Helaas werden ze naar verloop van tijd toch erger in plaats van beter.
Daarnaast kreeg ik steeds minder aandrang om te plassen. Toen ik een keer in een drukke strandtent naar de wc moest, merkte ik dat ik door het lawaai om me heen niet meer hoorde, maar ook niet meer kon voelen dat ik “uitgeplast” was. Dit was het moment om toch maar eens naar de huisarts te stappen.
Die raadde me aan om zo snel mogelijk een afspraak te maken met een neuroloog. Ik heb een aantal ziekenhuizen in mijn omgeving gebeld om te kijken waar ik als eerste terecht kon en kwam zo terecht in een klein ziekenhuis redelijk in de buurt. In het dagelijks leven werk ik als directiesecretaresse. Gewend als ik was om goed voorbereid en efficiënt te werken, had ik een lijstje opgesteld en meegenomen met mijn klachten.
‘De arts vond het niet nodig om mijn voorbereide lijst met klachten in het dossier op te nemen’De neuroloog werkte een standaardlijst met vragen af waarbij hij weinig oogcontact met me maakte. Op de vraag of ik last van incontinentie had antwoordde ik ontkennend, met de toevoeging dat ik eerder last had van het omgekeerde, namelijk géén aandrang.
Nadat we de vragenlijst en controles hadden gedaan, stelde ik voor om mijn voorbereide lijst met klachten op te nemen in het dossier. Dat was niet nodig, zei hij. Wel raadde hij een MRI-scan aan. Deze liet nog een paar weken op zich wachten, evenals de uitslag.
Toen ik na drie weken weer zijn spreekkamer binnenkwam, vroeg hij of er nog iets veranderd was in de klachten. Mijn reactie was dat ik nog steeds problemen had met plassen en nauwelijks aandrang had. Dit triggerde iets bij hem. Volgens de arts had ik de vorige keer niet aangegeven dat ik incontinentieproblemen had. Nee, want in mijn belevingswereld is incontinentie een probleem waarbij je je plas niet meer kunt ophouden.
Hij verwees me direct door naar het universitair medisch centrum en nog diezelfde middag sprak ik een chirurg. In de verwijsbrief van de neuroloog aan de chirurg stond overigens doodleuk: ‘Mevrouw heeft bij het eerste onderzoek haar klachten niet aangegeven.’ Ik voelde me voor leugenaar uitgemaakt. Een dag later werd ik geopereerd. Inmiddels was de zenuw gaan verkleven en werd het in plaats van een eenvoudige operatie van 45 minuten, een operatie van bijna twee uur. Van de operatie moest ik ruim negen maanden herstellen en nog altijd heb ik klachten.
‘Tijdens gastcolleges voor studenten heb ik als patiënt erop gehamerd om simpele taal te gebruiken’Door het universitair medisch centrum ben ik overigens uitstekend begeleid. Ik heb een aantal jaren gesproken bij gastcolleges voor eerstejaars Medicijnen. Daar heb ik er iedere keer weer op gehamerd: maak écht contact met je patiënten en luister met aandacht. Ook het belang van het gebruik van simpele taal heb ik daarbij benadrukt. Als de neuroloog goed had geluisterd naar de uitleg van mijn symptomen, dan was ik eerder geopereerd en had ik nu misschien minder klachten gehad. Ik heb het de neuroloog lange tijd kwalijk genomen dat hij mij als patiënt niet serieus heeft genomen.’
