Een bejaarde man (90) heeft recent een dwarslaesie opgelopen. Behalve medische aspecten, was sprake van een interessante context.
Meneer woont in een verzorgingstehuis. Drie weken geleden is hij gevallen. Gevolg: ernstige rugpijn. De huisarts besloot een röntgenfoto te laten maken. Omdat lopen veel pijn deed, werd de patiënt in een rolstoel gezet en werd een rolstoeltaxi besteld om hem naar het ziekenhuis te rijden. Een familielid werd opgeroepen om hem te begeleiden. Toen deze bij het verzorgingstehuis aankwam, stond de rolstoeltaxi al gereed en werd de patiënt net ‘geladen’. Iedere beweging van de rolstoel veroorzaakte veel pijn.
Mensen handelen niet alleen op grond van kunnen en willen. Dúrven is minstens even belangrijk!
Enkele weken later vertelde het familielid het volgende verhaal: “Ik zag zijn van pijn vertrokken gezicht en realiseerde me dat dit niet de juiste wijze is om een rugpatiënt te vervoeren. Mijn docent van de EHBO-cursus was daar vroeger al heel duidelijk over. Maar toch deed ik niets. Het vervoer was al helemaal geregeld. Dat proces wilde ik niet onderbreken. Ik had het wel gekund, maar ik liet het zomaar gebeuren. Ik heb in mijn eigen auto de rolstoeltaxi gevolgd en de patiënt in het ziekenhuis en naar de rolstoeltaxi begeleid. Hij barstte van de pijn. Terug in het verzorgingstehuis gaf hij aan dat hij geen gevoel meer in zijn benen had en niet kon staan. Terug naar het ziekenhuis dus! Toen wèl met een ambulance.”
De patiënt zit inmiddels voor altijd in een rolstoel: dwarslaesie. Had men dit kunnen voorkomen? Misschien!
In trainingen wordt mensen geleerd om te reageren op het geringste “niet-pluis” gevoel. Toch greep het familielid hier niet in.
Mensen handelen niet alleen op grond van kunnen en willen. Dúrven is minstens even belangrijk! Als we de angst voor kritiek en scheve gezichten durven te overwinnen en luisteren naar ons “niet-pluis” gevoel, voorkomen we mogelijk blijvend letsel.
