In de wachtkamer bij de kaakchirurg is de spanning om te snijden, merkt Tjitske Lingsma.
De behandelingen van de kaakchirurgen lopen flink uit. Stilletjes wacht een blond meisje met roodomrande ogen in het Onze Lieve Vrouw Gasthuis in Amsterdam op haar beurt. Ze moet een zenuwbehandeling ondergaan. Op dezelfde lange bank zitten ook drie allochtone tienermeiden. De sfeer is opgefokt. In de hoop de spanning wat te verminderen, knoop ik een gesprekje aan. Het blijken drie halfzussen te zijn – de oudste moet een kies laten trekken.
Het blonde meisje houdt zich afzijdig. Na enige tijd wordt ze opgeroepen. Ze verdwijnt achter de deur van de behandelkamer.
Opeens komt een bewaker op het zussentrio afgelopen. Of ze hem willen volgen. Verderop in de gang hebben ze een gesprek. Daarna moet de middelste zus, de oproerkraaister, mee naar de behandelkamer. Als de deur openzwaait vang ik een glimp op van het blonde meisje. Ze zit op een gewone stoel en is blijkbaar nog niet geholpen.
Als de oproerkraaister even later terugkeert naar de wachtkamer, heeft ze blosjes op de wangen. Op hoge toon blijven de zussen op alles wat er gebeurt luid commentaar geven. Ze flirten met een jongen, die geen sjoege geeft. Op mijn verzoek of ze iets zachter kunnen praten, omdat de meeste mensen pijn hebben en bang zijn, roept de oudste zus verongelijkt: ‘Bang!? Als er iemand bang moet zijn, ben ik het. Ik ben hier de jongste patiënt!’ De orkaan gaat pas liggen als de meiden eindelijk worden opgeroepen, en na een relatief korte behandeling vertrekken.
Pas dan komt het blonde meisje de behandelkamer uit. Tussen twee bewakers loopt ze naar de uitgang van het ziekenhuis.
Als ik in de behandelstoel lig, vertelt een geschokte assistent wat er is gebeurd. Het blonde meisje is ernstig bedreigd door de zussen. Nee, de assistent mag niet zeggen wat het dreigement inhield.
Ik ben verbijsterd. Bekend zijn de verhalen over bedreigde ambulancemedewerkers, brandweerlieden en andere hulpverleners. Een korte zoektocht op internet levert een hoos aan informatie over deze problematiek op. Minister Edith Schippers van Volksgezondheid, Welzijn en Sport heeft vorig jaar nog extra geld gegeven voor de aanpak van agressie in de zorg. Het accent ligt op bescherming van hulpverleners. Maar blijkbaar zijn er ook patiënten die lotgenoten te grazen nemen. Een tandarts legt me later uit dat zulk verbaal geweld voortkomt uit angst en zenuwen bij patiënten.
Maar het blonde meisje was zo bang geweest dat ze niet alleen het ziekenhuis durfde te verlaten. De bewaking heeft haar tot aan de taxi gebracht. Ze overwoog bij de politie aangifte tegen de zussen te doen. Het had haar bovendien zo gegriefd dat niemand van de overige patiënten noch het baliepersoneel had doorzien wat er op die bank in de wachtkamer met haar was gebeurd.
